Informacje
Witold Jan Doroszewski urodził się 1 maja 1899 w Moskwie, zmarł 26 stycznia 1976 w Warszawie.
Był językoznawcą polskim, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, członkiem PAN, redaktorem Słownika języka polskiego.
Był synem Antoniego (fizykochemika, dyrektora Centralnego Laboratorium Chemicznego Ministerstwa Skarbu Rosji, przewodniczącego Naukowego Koła Polskiego w Moskwie) i Marii z Tynowskich.
Życiorys
Do 1917 kształcił się w gimnazjum w Moskwie, następnie podjął studia językoznawcze na Uniwersytecie Moskiewskim; w 1918 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, ale w tym roku został powołany do wojska i służył do 1920. W latach 1920-1923 kontynuował studia na UW (m.in. pod kierunkiem Jana Baudouina de Courtenay) i obronił w 1923 doktorat na podstawie pracy O znaczeniu dokonanym osnów czasownikowych (słownych) w języku polskim. Podjął pracę na uniwersytecie jako starszy asystent w Katedrze Języka Polskiego (1924-1927); w latach 1927-1929 uzupełniał studia w Ecole Nationale des Langues Orientales Vivantes w Paryżu i był tam lektorem języka polskiego. W 1928 został docentem w Katedrze Języka Polskiego UW, a w 1930 kierownikiem tej Katedry i profesorem nadzwyczajnym; od 1938 profesor zwyczajny. W latach 1935-1939 był dyrektorem Instytutu Fonetycznego UW; w 1968 odszedł ze stanowiska kierownika Katedry Języka Polskiego, a rok później przeszedł na emeryturę. Kierował również Pracownią Dialektologiczną PAN (1954-1969, od 1957 pod nazwą Zakład Językoznawstwa) w Warszawie. Na UW prowadził wykłady z języka polskiego, słowotwórstwa i językoznawstwa ogólnego; gościnnie wykładał na uniwersytecie w Brukseli (1934), Uniwersytecie Wisconsin w Madison (1936-1937, gdzie zorganizował Katedrę Języka Polskiego), uniwersytetach w Nancy, Bordeaux i College de France w Paryżu (1939), w Oxfordzie, Leeds i Londynie (1958). W 1939 brał udział jako żołnierz w kampanii wrześniowej, a w latach 1940-1944 wykładał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.
Należał do czołowych polskich akademii i towarzystw naukowych - Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930 członek-korespondent, 1 936 członek rzeczywisty), Polskiej Akademii Umiejętności (1947 członek-korespondent) i Polskiej Akademii Nauk (1952 członek-korespondent, 1957 członek rzeczywisty). Był m.in. zastępcą przewodniczącego Komitetu Językoznawstwa PAN (1954-1966 i 1969-1974, w latach 1960-1961 pod nazwą Komitet Językoznawstwa i Słowianoznawstwa). W 1925 był w gronie członków założycieli Polskiego Towarzystwa Językoznawczego; pełnił funkcje sekretarza (1931-1934), wiceprezesa (1962-1964) i prezesa (1956-1958, 1971-1974). W latach 1938-1939 i od 1966 był prezesem Towarzystwa Kultury Języka.
